Αθήνα, 27 Μαρτίου 2019
Δήλωση
του
Γεν. Γραμματέα της ΓΣΕΕ κ. Νικ. Κιουτσούκη
“Μπορούμε να διαφωνούμε γιατί μπορούμε να συνυπάρχουμε…”
Πρόκειται για ένα διαχρονικό και πάντα επίκαιρο απόφθεγμα του Παύλου Μπακογιάννη, που δολοφονήθηκε άνανδρα από τους εκτελεστές της 17 Νοέμβρη.
Σε αυτά τα λόγια συνοψίζεται η πεμπτουσία της Δημοκρατίας μας, για την εδραίωση και εμπέδωση της οποίας χύθηκε πολύ αίμα από αγνούς αγωνιστές, επώνυμους αλλά όχι διάσημους. Τα ονόματα κάποιων εξ αυτών βρίσκονται σκαλισμένα σε μαρμάρινες πλάκες ηρώων.
Τη Δημοκρατία που ενώ όλοι –ή σχεδόν όλοι– επικαλούνται και χρησιμοποιούν, πόσοι άραγε παραμένουν άδολα πιστοί στις αρχές της, στο Σύνταγμα και στους νόμους που απορρέουν από αυτήν;
Μέχρι πριν το 2010, όταν η παγκόσμια οικονομική κρίση ξεκίνησε να εισβάλει στη χώρα μας με τη βίαιη και καταναγκαστική επιβολή του 1ου Μνημονίου, τα άκρα, οι ακραίοι και οι υποστηρικτές τους ήταν κυριολεκτικά στα αζήτητα… Όσοι δε επιχειρούσαν να εκφραστούν κατ’ αυτόν τον τρόπο τους έτρωγε –και ορθώς– το “μαύρο σκοτάδι”.
Δυστυχώς, αυτή η πρωτοφανής υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, και κατ’ επέκταση οι διαλυτικές της συνέπειες στη ζωή και την καθημερινότητα της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών “τροφοδότησαν” τη ρητορική και την επιρροή των ακραίων ναζιστικών κύκλων της Χρυσής Αυγής. Ακόμη χειρότερα… φασίζουσες και πρακτικές καθιερώνονται ως “δόκιμες” εκφράσεις αγανάκτησης των πολιτών.
Φυσικά είμαι από αυτούς –και εμμένω εμφατικά σε αυτή την άποψη– που υποστηρίζουν και θα υποστηρίζουν ότι οι σχεδόν 400 χιλιάδες δεν έγιναν ξαφνικά (δεν είναι καν) ναζιστές ή νοσταλγοί του Χίτλερ. Είμαι, βέβαια, και από αυτούς που δεν μπορώ και δεν θέλω να δικαιολογήσω, στο όνομα οποιασδήποτε αντίδρασης για την οικονομική και κοινωνική δυσχέρεια, τη συμπόρευσή τους με αυτό το μόρφωμα που τα σύμβολά του ξυπνούν τις πιο σκληρές μνήμες στον Ελληνισμό. Είναι εμφανώς παραπλανητικό άνθρωποι με αυτά τα σύμβολα, ακόμη και στο σώμα τους, να μιλούν για “δημοκρατικά ιδεώδη”.
Αυτός, όμως, ο κατήφορος των άκρων, και προκειμένου να επιβεβαιωθεί η καταρρέουσα θεωρία, “χτύπησε” και τους αγωνιστές του ΠΑΜΕ. Τραμπουκισμοί, βιαιότητες, εκφοβισμοί, ύβρεις, απειλές, μηδενισμοί, έωλες καταγγελίες…
Στο 530 σελίδων βιβλίο του αγνού αγωνιστή και φίλου Γιώργου Κρίκα “ΠΑΜΕ συσπείρωση ή απομόνωση;” περιγράφεται με τρόπο γλαφυρό το πως, γιατί και από ποιους δημιουργήθηκε το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, καθώς και ποια είναι σήμερα η κατάληξή του. Αξίζει κανείς να το διαβάσει για να αντιληφθεί ποιοι και γιατί, έπειτα από 9 χρόνια ακραίας λιτότητας και Μνημονίων, κάποιοι επιβουλεύονται τη διάλυση του Οργανωμένου Συνδικαλιστικού Κινήματος, το οποίο αναμφίβολα υπέστη ήττες, απώλεσε αξιοπιστία αλλά παρέμεινε όρθιο και επιχειρεί την ανασύνταξή του.
Τα πρόσφατα γεγονότα που έλαβαν χώρα στο συνέδριο της ΟΙΥΕ, μιας εκ των ιστορικότερων και μαζικότερων Ομοσπονδιών, όπου δεν πραγματοποιήθηκαν αρχαιρεσίες, ο τρόπος κατάληψης του Εργατικού Κέντρου Πάτρας, τα επεισόδια στα Εργατικά Κέντρα Τρικάλων, Κατερίνης, Κοζάνης και Αθήνας, καθιστούν σαφές –και στους πλέον καλόπιστους– ότι η συμπεριφορά του συνδικαλιστικού βραχίονα του ΚΚΕ έχει υπερβεί τα “δημοκρατικά εσκαμμένα” παραπέμποντας σε “τάγματα εφόδου”…
Πώς, αλλιώς, μπορούν να χαρακτηριστούν όχι μόνο οι τραμπουκισμοί από τις ορδές των Βαρβάρων, αλλά κυρίως οι εκβιαστικές απαιτήσεις αποκλεισμού είτε εκλεγμένων συνδικαλιστών είτε και ολόκληρων δευτεροβάθμιων οργανώσεων επειδή κατά την “αλάνθαστη” πολιτική και ιδεολογική εκτίμηση του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ δεν είναι ταξικοί εργαζόμενοι, ασχέτως αν πληρούν το σύνολο των προϋποθέσεων του νόμου και του Καταστατικού της ΓΣΕΕ για να διατηρούν το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι.
Πώς, αλλιώς, μπορεί να χαρακτηριστεί η “ποινικοποίηση” της αύξησης δυνάμεων σε κάθε Εργατικό Κέντρο ή Ομοσπονδία που δεν πρόσκειται στο ΚΚΕ-ΠΑΜΕ; Αντίθετα, όταν η αύξηση της συνδικαλιστικής πυκνότητας γίνεται από Παμιτες, τότε είναι “ταξική επιτυχία”, έστω κι αν οι ειδικότητες που αφορά δεν καταγράφονται στην ΕΡΓΑΝΗ…
Πώς, αλλιώς, μπορεί να χαρακτηριστεί η λογική “δεν θα επιτρέψουμε στην πλειοψηφία”… Να προσέχουν, βέβαια, γιατί και ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός που εφαρμόζουν στα εσωτερικά τους, στην αρχή της πλειοψηφίας εδράζεται… Αλλά μέσα κάθονται σούζα, ότι πει η “καθοδήγηση”.
Εάν όλα αυτά δεν συνθέτουν μια φασίζουσα νοοτροπία, τότε ποιος μπορεί να είναι ο ορισμός της;
Σε κάθε περίπτωση, ας μας εξηγήσουν, γιατί η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και του κόσμου της μισθωτής εργασίας πρέπει να υποκύψει στις ανεδαφικούς εκβιασμούς του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ.
Από πότε το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ θεωρούν εαυτούς ανώτερους του Καταστατικού της ΓΣΕΕ; Από πότε η βούλησή τους υποκαθιστά το νόμο;
Μήνες, τώρα, με όχημα το Ριζοσπάστη δημοσιεύουν ανακρίβειες σαν γκαιμπελίσκοι της κακιάς ώρας.
Και πριν τρία χρόνια δημοσίευαν στην κομματική τους εφημερίδα παρατυπίες και παρανομίες για Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, όμως την ώρα του Συνεδρίου τα “πέρασαν” όλα με δικές τους εισηγήσεις, και με διαδικασίες που σήμερα καταγγέλλουν. Αλήθεια, ας ανατρέξουν οι αγνοί Παμίτες –είναι πολλοί εκείνοι που σιωπηρά, ελέω “δημοκρατικών κομματικών διαδικασιών”, διαφωνούν με τις μεθοδεύσεις των επικεφαλής– στα άρθρα του Ριζοσπάστη (Γενάρης-Μάρτης 2016) για Ομοσπονδίες “μαϊμού” και ας τα αντιπαραβάλλουν με την εισήγηση του εκπροσώπου του ΠΑΜΕ-ΚΚΕ στην Επιτροπή Πληρεξουσίων. Η μέρα με τη νύχτα, “πλυντήριο ολκής”.
Είναι ξεκάθαρο ότι οι δυνάμεις του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ συμβάλλουν αποφασιστικά και συνειδητά στην περαιτέρω απαξίωση των θεσμικών οργάνων του Εργατικού Κινήματος (εξ)υπηρετώντας άμεσα ή έμμεσα κυβέρνηση και ανάλγητους εργοδότες, τους οποίους “πολεμούν” με τις ανακοινώσεις τους.
Ανακαλύπτουν εχθρούς εντός των τειχών, αφήνοντας τους πραγματικούς αντιπάλους να αλωνίζουν. Τόσο ακραίες ανακοινώσεις και εκφράσεις που χρησιμοποιεί το ΠΑΜΕ και η ηγεσία του ΚΚΕ– η οποία έχει διολισθήσει στην ατραπό της ακρότητας και των ύβρεων με τις αναφορές της περί μαφίας– για τη ΓΣΕΕ, δεν έχουν απευθύνει ποτέ σε κανέναν ανάλγητο εργοδότη…
Οι μάσκες και τα ποσοστά… πέφτουν για αυτούς που εμφανίζονται σαν “Απόστολοι της εργατικής αλήθειας”, αφού η επιρροή τους στους συγκροτημένους εργασιακούς χώρους δεν ξεπερνά το 3%.
Η βία και οι συμπεριφορές που την υποθάλπουν είναι καταδικαστέες από όπου κι αν προέρχονται.
Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα… Η λύση έρχεται μέσα από το Καταστατικό και το Νόμο. Η ΔΑΚΕ Ι.Τ. έχει προτείνει και επιμένει στην καθιέρωση του συνδικαλιστικού βιβλιαρίου, στο ηλεκτρονικό μητρώο των Συνδικάτων και στη διενέργεια Δημοκρατικών και Διαφανών Διαδικασιών.
Όσοι πιστεύουν ότι η ΓΣΕΕ αυθαιρετεί ή παρανομεί οφείλουν να προσφύγουν στη δικαιοσύνη (αξίζει να σημειωθεί πως το ΠΑΜΕ έχει, ήδη, προσφύγει και έχει χάσει). Με βία και τραμπουκισμούς δεν επιβάλλονται απόψεις.
Η “Δικτατορία του Προλεταριάτου” και τα μεταφερόμενα-καθοδηγούμενα μπουλούκια της θα νικηθούν από τη Δημοκρατία, τα ιδανικά και τα ιδεώδη της…
