ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Πέμπτη, 24 Ιανουαρίου 2019
Κυρίες και Κύριοι Βουλευτές,
Σε λίγες ώρες καλείστε να κυρώσετε ή να καταψηφίσετε στη Βουλή των Ελλήνων την περιβόητη “Συμφωνία των Πρεσπών”.
Μια “Συμφωνία” που προέκυψε από εν κρυπτώ διαπραγματεύσεις και οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο νέων δυσμενών “εκκρεμοτήτων” στα Βαλκάνια. Εδράζεται σε ανιστόρητους ισχυρισμούς και αναπαράγει στρεβλώσεις.
Μια “Συμφωνία” η οποία συναντά τη διαφωνία της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού, πάνω από κόμματα, πέρα από ιδεολογικές καταβολές και καταγωγές.
Μια “Συμφωνία” εθνικά βλαπτική και επιζήμια, σε μια γεωπολιτική συγκυρία που η χώρα μας μπορεί να αποκομίσει αρκετά, με την άλλη πλευρά να είναι επισπεύδουσα. Η Εθνική γραμμή του ’92, το “βέτο” του Βουκουρεστίου δημιουργούν διπλωματικά πλεονεκτήματα που απεμπολήθηκαν.
Μια “Συμφωνία” που εκχωρεί –με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο– όνομα, εθνότητα και γλώσσα ενώ όχι μόνο δεν ισοπεδώνει τον «αλυτρωτισμό», αλλά αντιθέτως τίκτει νέες εστίες αναζωπύρωσής του. Οι αλλαγές στο Σύνταγμα των Σκοπίων δεν έχουν ολοκληρωθεί…
Μια “Συμφωνία” που συντάχθηκε με βιασύνη την ώρα που δημιουργεί διπλωματικά τετελεσμένα, δύσκολα αντιστρέψιμα και διαχειρίσιμα.
Σε κάθε περίπτωση, η παρούσα επιστολή δεν συνιστά, ούτε και θα μπορούσε να αποτελέσει, κείμενο εξωτερικής πολιτικής ή διεθνολογικής ανάλυσης.
Μέσω αυτής, επιχειρούμε να αποτυπώσουμε κρίσιμες σκέψεις και αγωνίες για ένα Εθνικό Ζήτημα που η επίλυσή του οφείλει να εμπεδώνει την Εθνική Ομοψυχία, και όχι να παγιώνει ένα κλίμα διχασμού στους Έλληνες πολίτες.
Έναν λαό που την τελευταία οκταετία υποβάλλεται σε μια σκληρή –πανθομολογουμένως– δοκιμασία με το επίπεδο διαβίωσής του να κατακρημνίζεται, την αξιοπρεπή δουλειά από δικαίωμα να μετατρέπεται σε διακύβευμα, τις φοροεπιδρομές να εντείνονται, την μακροχρόνια ανεργία να εκτοξεύεται και την “διαρροή εγκεφάλων” να μαζικοποιείται, τις ανισότητες να διευρύνονται, τον κίνδυνο των κατασχέσεων να εξαπλώνεται και τη “γενιά των 300€” να συμπληρώνει ένα “μωσαϊκό φτώχειας, υλικής υστέρησης και κοινωνικής αποσύνθεσης”.
Αυτός ο ταλαιπωρημένος λαός επέδειξε πρωτόγνωρη αντοχή στις κακουχίες της επιβαλλόμενης –στο πλαίσιο των Προγραμμάτων Δημοσιονομικής Προσαρμογής– ακραίας λιτότητας.
Το 1ο, το 2ο, το 3ο Μνημόνιο και οι επαχθείς δεσμεύσεις εις το διηνεκές –με τα οποία σύσσωμο το Συνδικαλιστικό Κίνημα διαφώνησε ριζικά– είχαν ως αντεπιχείρημα τη διάσωση της Ελλάδας. Έτσι ένα τμήμα του λαού πίστεψε και ένα μεγάλο μέρος άντεξε ως μη όφειλε σε αυταπάτες, ουτοπίες και ρητορικές για Εθνοσωτήρες κ.λπ. Άντεξε ως μη όφειλε τα “χιλιόμετρα” των επώδυνων μέτρων σε μια διαδρομή δραστικής υποβάθμισης της θέσης και της ζωής του, άντεξε τις διαδικασίες “fast track” σε νομοσχέδια που επιβάρυναν δυσανάλογα τον κόσμο της μισθωτής εργασίας, σε ρυθμίσεις που υφάρπαξαν την προοπτική από παραγωγικό δυναμικό της χώρας. Άντεξε ως μη όφειλε να παρακολουθεί τους εκπροσώπους της τρόικας και των θεσμών άλλοτε να “κουνούν το δάχτυλο” και άλλοτε να ομολογούν κυνικά τα λάθη τους…
Το Μακεδονικό, όμως, δεν είναι ένα ακόμη –χειρότερο ή λιγότερο κακό– Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Προσαρμογής, είναι η υπεράσπιση της ίδιας της Ιστορίας μας.
Η “Συμφωνία” διχάζει τους Έλληνες και διασαλεύει κάθε ίχνος εθνικής συνεννόησης για να ενώσει και κυρίως να διασώσει του Σκοπιανούς…
Η Ευθύνη, λοιπόν, ΟΛΩΝ είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ!!!
Σε αυτή την ψηφοφορία δεν πρέπει να υπάρξει λογική κομματικής πειθαρχίας. Η ψήφος είναι ΨΗΦΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ.
Άλλωστε, η Πατρίδα είναι πάνω από όποια κομματική ή πολιτική επιβίωση.
Είναι ξεκάθαρο ότι η βούληση Ελλήνων αγνοείται, και προφανώς κανείς δεν δικαιούται να ομιλεί ή να υπογράφει στο όνομα του λαού, αφού η μαζική συμμετοχή των πολιτών στα Συλλαλητήρια έχει δώσει ξεκάθαρη απάντηση.
Η δημοκρατική νομιμοποίηση τέτοιων αποφάσεων είναι επιβεβλημένη!
Όσοι, λοιπόν, αμφισβητούν την πραγματικότητα ή επιχειρούν ύπουλα να αποδώσουν αυτή τη γνήσια, δυναμική και άδολη αντίδραση σε άκρα και ακραίους… γνωρίζουν ότι στις Δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Υπάρχουν τρόποι –όπως το Δημοψήφισμα ή οι Εκλογές– για να μιλήσει ο κυρίαρχος λαός.
Τα Εθνικά θέματα πρέπει να επιλύονται, και όχι να σέρνονται… Η μη λύση, όμως, είναι προτιμότερη από μια κακή λύση…
Η ιστορία δεν γράφεται από τα πολλά υποτακτικά “ναι” αλλά από τα λίγα μεγάλα ΟΧΙ!
Αν όχι τώρα, πότε; – Αν όχι εσείς, ποιοί;
